Het ideale model

ECD

De menselijke ECD en het menselijk lichaam zijn een complex netwerk van levenloze organen die onderling verbonden zijn met een oneindig aantal dynamische cellen en netwerken, die via de hersenen worden doorgegeven. Het is dit netwerk van lichaam en geest dat ons zo doeltreffend helpt te begrijpen hoe wij functioneren, hoe wij ons voedsel eten, hoe wij slapen, hoe wij onze energie verwerken. Het algemene succes van de menselijke geest en het menselijk lichaam hangt af van een combinatie van omgevingen en bepaalde soorten programmering. Het is ook waar dat de hersenen op alle leeftijden opmerkelijk succesvol gedrag kunnen voortbrengen.

Veel coachingsmodellen gaan uit van de premisse dat een persoon bestaat uit een reeks lichamen. Het lichaam van het op het Westen gebaseerde PAG metaprogramma gebruikt bijvoorbeeld het concept dat een bepaald type lichaam invloed heeft op zowel de manier waarop mensen leven als op de manier waarop mensen sterven; het groepeert mensen daarom per lichaam vanaf jonge leeftijd. Dit is misschien een sterk vereenvoudigd concept, maar het biedt een eerste beginpunt. In meer verfijnde co-creatieve systemen wordt dit uitgebreid tot een reeks lichamen, mensen of gedachtevormen en tot mensen die voorheen misschien werden gezien als bestaande buiten hun lichaam. In deze laatste opvatting zijn onze emoties, gevoelens en gedrag ideologieën, maar geen halve Goden.

Concepten van macht, zelfvertrouwen, eigenwaarde, persoonlijke kracht zouden kunnen worden opgevat als flexibele manieren om zich te verhouden tot positieve levenservaringen. Als deze beschrijvende doelen vervolgens worden verfijnd naarmate de coachee groeit, worden ze steeds zelfbewuster, als een evenwicht op een continuüm tussen de relatieve successen van vele individuen.

Ieder van ons is, als gevolg van onze hardwired hersenen, ontworpen met een ideale gedragsnorm, een geïntegreerde set van persoonlijke regels en richtlijnen. Dat gezegd hebbende, de ideale gedragsnorm kan vrij gemakkelijk groeien, uitgroeien tot een ideale norm van persoonlijke kracht. Zodra onze persoonlijke omgeving in staat is om ondersteunend te worden, kunnen we die principes overnemen.

Een continuïteitsmodel met betrekking tot mens en werk zou ons in staat stellen mensen bewust te maken van hun inconsistenties, hun vooroordelen en de noodzaak hun ethische benadering voortdurend aan te passen om de uitdagingen aan te gaan en de spannende reis van het leven te navigeren.

Het co-creatieve model

Mensen, organisaties en bedrijven zijn afhankelijk van enkele individuen die door hun positieve instelling in staat zijn zeer flexibel te zijn en in te spelen op de behoeften van andere mensen. De mensen zelf beschikken over een goed ontwikkeld gamma van emotionele reacties die hen in staat stellen zich bezig te houden met een veelheid van activiteiten en om te gaan met een aanzienlijke diversiteit in henzelf en hun omgeving.

Ik ken zelfs cliënten die zouden zeggen: anonieme provocatie. Door dergelijke provocatie worden de deelnemers flexibeler ten opzichte van hun omgeving, in staat om hun veelzijdige vaardigheden en cognitieve vermogens te her-strategiseren. We mogen verwachten dat een dergelijke opeenvolging van procedures mensen zal helpen om hun wereld, percepties en criteria voldoende te evalueren, zodat ze ruime aanpassingen kunnen doen om hun doelen te bereiken.

Mensen en bedrijven maken het aanpassen aan veranderende situaties tot een van de vele taken van hun dag, een taak die onduidelijk kan zijn wanneer de automatische piloot of vermoeidheid toeslaat. Zonder deze alfa’s zouden we waarschijnlijk nog steeds moeten vertrouwen op bewuste strengen in het besluitvormingsproces. Creativiteit is niet iets dat kan worden vastgeplakt op één soort probleem of informatie; in plaats daarvan is het een autonomie van de verwerking van informatie, van middelen die de subjectieve werkelijkheid van een persoon in staat stellen beter gebruik te maken van zijn vermogen tot probleemoplossing.

De ideale manier waarop we de Alfa’s kunnen ontwikkelen zou zijn door een proces van zelfkennis. Zelfkennis is de manier waarop je het vermogen tot zelfreflectie kunt ontwikkelen. Sommige mensen hebben een aangeboren vermogen om een e-mail account aan te maken en een werkrelatie met een computer op te bouwen. Anderen hebben de vaardigheid ontwikkeld om snel hun eigen naam in te voeren in verschillende online geautomatiseerde diensten om wat gewoonlijk een internetprofiel of een Facebook-account wordt genoemd, aan te maken. Zelfkennis vereist echter een uitkomst van een dergelijk principe.

Lees meer:

Groene Vink 

Vecozo

Navigation